De kaassoufflé van Aaf Brandt Corstius
16 november 2021
Wilco Vlaar
Ik heb ontzettend moeten lachen om de column van Aaf Brandt Corstius in de Volkskrant van 9 november, over kaassoufflés. Het was een prachtig voorbeeld van de worsteling van een ouder met loslaten en ik kon direct een parallel trekken met leidinggevenden
Korte samenvatting van de column:
Twee scenario's
En dan volgt een inkijk in twee scenario’s. Het eerste scenario als de ouder er wel bij was geweest en het tweede hoe het echt gelopen is.
| Eerste Scenario | Tweede scenario |
|---|---|
| Ik had er bij moeten zijn om die hete kaassoufflé mid-val te ondervangen terwijl hij zijn weg naar het blote beentje van mijn kind maakte. | Na een korte huilbui was ze nog veertig keer met haar vriendin van de glijbaan gegaan, en ze hadden de tijd van hun leven gehad. |
| Als ik erbij was geweest, waren er vier ambulances gekomen, of in ieder geval een trits badmeesters die er ook niks aan konden doen, en waren we onmiddellijk naar huis gegaan, en had ze nu een trauma. |
Leidinggevenden voelen zich ook vaak veel te verantwoordelijk voor anderen, proberen het allemaal goed te doen en worden uiteindelijk geconfronteerd met een ontevreden team. Ik zie dat vooral bij beginnend leidinggevenden. Leidinggevenden praten dan in termen als “mijn team” en “mijn medewerkers” en voelen zich verantwoordelijk voor het welbevinden van alle teamleden. De realiteit is dat ze niet van jou zijn – zoals je dat wel van kinderen kan zeggen – en dat mensen verantwoordelijk zijn voor hun eigen welbevinden. Het is wél jouw rol om de omstandigheden te creëren waarin teamleden – op een plezierige manier – optimaal kunnen presteren.
Hoe creëer je die omstandigheden?
De rode draad is dat je niet voor hen denkt maar ze zelf laat bedenken wat zij nodig hebben om de door jou gewenste resultaten te boeken. En precies dat creëert betrokkenheid, werkplezier en welbevinden.
Meer weten?
